نور در معماري

• نام فايل: نور در معماري
• حجم فايل: ۳۴ كيلوبايت
• فرمت: word , PDF
• سايز كاغذ: A4 آماده كپي با هر نوع دستگاهي
• تعداد صفحات: ۹ صفحه
• صفحه آرايي: بسيار مرتب، رنگي و قابل ويرايش
• توضيحات: قبل از چاپ، مشخصات تهيه كننده را ويرايش كنيد (تهيه كننده مدير سايت مي باشد)

مقدمه
از جمله علوم و هنرهايي كه مي توان به نقش نور در آن اشاره داشت ،هنر معماري است كه بحث مفصلي را در زمينه روند بهره گيري از نور طبيعي به خود اختصاص مي دهد.درهنر معماري نور يكي از اجزايي است كه كنار عناصر و مفاهيم ديگر از قبيل ساختار ،نظم فضايي، مصالح، رنگ و … مطرح مي شود و در طراحي به عنوان يك عنصر مجزا بايد نقش خود را ايفا كند. يكي از مهمترين مشخصه هاي نور طبيعي، توالي و دگرگوني آن در طول روز است كه باعث حركت و تغيير حالت در ساعات مختلف مي شود. در تاريخ نقاشي توجه به نور در دوره امپرسيونيست ها ديده مي شود. هنگامي كه نقاشان آتليه هاي خود را ترك مي كردند و در زير نور خورشيد با نور طبيعي مشغول نقاشي شدند. از مشخصات اين سبك توجه به رنگ و نور در ساعات مختلف روز و انعكاس رنگ هاي اشياء مختلف در يكديگر و تأثير رنگ هاي پيراموني و به كار بردن رنگ هاي خاص و ناب مي شد.

نور و بشر
نور نماد عقل الهي و منشأ تمام پاكي ها و نيكي ها است و خارج شدن انسان از تاريكي جهل و تابيده شدن نور معرفت در وجودش همواره يك هدف نهايي مي باشد. در اثر تابيده شدن نور الهي به درون كالبد مادي، يعني جايگاه نفس آدمي است كه انسان به رشد و تكامل معنوي مي رسد در نتيجه براي نمايش اين تمثيل در معماري اغلب بناهاي مذهبي ، نور به عنوان عنصري بارز و مستقل از ساير عناصر و مفاهيم به كار رفته در ساختمان به كار گرفته مي شود به گونه اي كه شعاع هاي آن به طور واضح در داخل كالبد مادي و تاريك حجم قابل مشاهده است. فضاهاي عميق و تاريك كليساهاي قرون وسطي و يا مساجداسلامي كه با عنصر نور مزين شده اند به خوبي قادر به انتقال يك حس روحاني و معنوي مي باشند.انسان در چنين فضاهايي كه با نوري ضعيف روشن مي شوند با مشاهده سايه هاي مبهم از اشياء و احجام در ذهن خود به كامل كردن تصاوير پرداخته و با اين عمل به نوعي خلسه فرو مي رود كه نتيجه آن يك حس نزديكي به منبع وجود و هستي در درونش بيدار مي شود.
دانستن روند بهره گيري از نور خورشيد به اندازه روند شكل گيري مصالح و يا شكل هاي مختلف زيربنائي ساختمان جهت طراحي بسيار لازم مي باشد.اولين تاريخي كه ما از آن اطلاع داريم سده ي سوم هزاره چهارم ق.م مي باشدكه در آن زمان جهت كسب نور و سايه از ايجاد اختلاف سطح در ديواره هاي خارجي استفاده مي كردند. در شهر سوخته از هزاره هاي سوم و دوم ق.م از روي آثار خانه هايي كه ديوار آنها تا زير سقف باقي مانده بود مي توان استنباط كرد كه هر اطاق از طريق يك در به خارج ارتباط داشته و فاقد پنجره بوده اند، در دوره عيلام در حدود ۱۳۰۰ و ۱۴۰۰ ق.م نيز نمونه اي از پنجره هاي شيشه اي بدست آمده كه شامل لوله هايي از خمير شيشه مي باشد كه در كنار هم و در داخل يك قاب جاي مي گرفته و بطور حتم جهت روشن كردن داخل بنا مورد استفاده بود.

=================

براي دانلود اينجا كليك كنيد